Energiedownload vanuit de Bron van Alles dat Is

Lieve allemaal,

Het volgende verhaaltje bevat de belangrijkste puzzelstukjes naar een leven in 5D bewustzijn.
Het is deels gechanneld en gecodeerd geschreven. Ik bedoel daarmee dat er energie in- en achterzit, op meerdere niveau’s.
Vooral in de groene tekststukken (waar het universum spreekt). 
Wil je deze energie zo diep mogelijk ontvangen, lees deze blog dan op een rustig moment. En probeer het niet te be-grijpen… maar VOEL…. en lees vanuit hartsbewustzijn en vanuit het kind in jezelf. Spring in je verbeelding ook zeker ECHT mee met Jopie en Veerle!
Alles is mogelijk. Magie schuilt in DIT moment!

Enjoy!!

Jopie de sprinkhaan    

Hallo lieverd ! Ik ben Jopie de sprinkhaan en ik wil je graag een verhaal vertellen. Ik weet nog niet precies hoe het zal aflopen en dat komt omdat jij het avontuur mee helpt creëren. Straks zal duidelijk worden wat ik daarmee bedoel.

Ik zal even beginnen met mijzelf voor te stellen. Ik ben dus Jopie, een sprinkhaan, en enkele jaren geleden gebeurde er iets bijzonders in mijn nogal gewone leventje. Ik zat rustig op een hoge grasspriet, languit genietend van het heerlijke weertje, toen er een jongen en een meisje de grassprieten waarin ik woon kwamen afrijden met zo’n grote lawaaimakende machine, je kent die wel hè.

Nu moet je weten dat ik vele vriendjes gemaakt had in de buurt en dat ik het helemaal niet leuk vond om zomaar uit mijn vertrouwde huisje gezet te worden. Maar diep vanbinnen begreep ik dat het leven mij wilde vertellen dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Een beetje bedroefd maar tegelijk ook vol verwachting sprong ik dus een eindje verder de straat in.

En zo kwam ik terecht bij Veerle. Het is via haar dat ik mijn verhaal nu kan vertellen aan jou want lezen en schrijven heb ik natuurlijk nooit geleerd. Veerle is geen heel gewone vrouw. Haar hele leven al heeft ze stiekem gewenst dat ze graag met de dieren zou kunnen spreken. Maar zoiets geks durfde ze natuurlijk aan niemand te vertellen. Want iedereen had haar altijd verzekerd – ook haar vader en moeder – dat dat helemaal niet kan. Dat dieren niet kúnnen spreken.

Mis poes ! Natuurlijk spreken wij ook. Alleen op een andere manier dan jullie verwachten ! En het is niet eens zo moeilijk om ons te horen. Je hoeft je gewoon open te stellen en dan kan je ons voelen in je hart. Wij gebruiken natuurlijk geen woorden zoals jullie mensen. Nee, wij spreken via andere frequenties die jullie kunnen opvangen in jullie ‘gevoel’. Jullie hersenen plakken hier dan woorden aan vast. Dat proberen ze toch. Want soms bestaan er (nog) geen woorden om een bepaald gevoel te vertalen. Heb je al eens meegemaakt dat je iets gewoonweg wéét, ook al begrijp je niet waar dit weten vandaan komt ? Wel, zo is het een beetje. Het gaat erom te luisteren zonder je oren te gebruiken. Klinkt moeilijk hè, maar ik weet zeker dat je het kan !

Even terug naar Veerle nu. Toen ze mij zag zitten boven op de deurstijl van haar woonkamer verschrok ze zich een hoedje (tja, ik zie er natuurlijk best stoer uit). Maar al snel voelde ze dat ze niet bang hoefde te zijn. Ze heette mij zelfs welkom in haar huisje. Leuk hoor ! Zo ging de namiddag rustig om en kon ik eventjes uitblazen van mijn ontsnapping aan die lawaaierige, grasetende machine. Af en toe keek Veerle wel eens achterdochtig mijn richting uit om te zien wat ik allemaal van plan was. Tja, wat was ik eigenlijk van plan ? Nou… niets bijzonders hoor. Of toch ?

Ze moest eens weten welke avonturen ze allemaal zou gaan beleven met een gewone doordeweekse sprinkhaan zoals ik. (Hihi, ik zie er misschien dan zo wel uit – gewoon en doordeweeks, bedoel ik – maar als je goed genoeg kijkt en luistert kom je er al snel achter dat overal een mysterie achter schuilt. Zelfs achter het doordeweekse. Zelfs achter mij.)

Zoals je ondertussen al hebt begrepen kwam Veerle erachter dat ze mij kon horen, net zoals ze altijd gewenst had. Ik kon wel rondspringen van vreugde – en dat deed ik dan ook haha – want het gebeurt niet elke dag dat volwassen mensen luisteren naar wat je te zeggen hebt. O nee, ze zijn soms zo hard bezig met zich zorgen maken over vanalles en nog wat dat ze niet eens in de gaten hebben hoeveel wonderbaarlijke dingen er gebeuren, elke dag. Als je echt durft kijken en luisteren wel te verstaan.

Soit, ik spoorde mijn nieuwe huisbaasje voorzichtig aan om pen en papier te pakken en om onze speelse uitwisseling en reis doorheen andere dimensies nauwkeurig vast te leggen.  (Zeer slim van mij hoor want anders zou ze naderhand weer gaan denken dat ze alles gedroomd had)

We zijn ondertussen enkele jaren verder nu en in Veerles hart is de wens volledig rijp om onze avonturen de delen met jou. En ik bedoel dan niet gewoon dat we ze gaan delen vanuit onze eigen ervaring en dus vanuit het verleden. Nee. Met onze avonturen delen bedoel ik dat je zodadelijk de kans krijgt om letterlijk een avontuur mee te helpen creëren en te beleven in het NU. Bijzonder hè. Eigenlijk is het een soort van tijdreis die we gaan maken. Probeer het niet te begrijpen. Stel je hart gewoon open en geniet van het besef dat nu je kiest voor magie, je leven magischerwijze zal veranderen. Voorgoed.

Wat denk je ? Doe je mee ? Wil je graag meespringen, een onbekend avontuur tegemoet ? Doe dan nu even je ogen dicht en stel je voor dat we verbonden zijn, jij, Veerle en ik. En voel hoe we elkaars hand vasthouden. (Omdat sprinkhanen geen handen hebben mag je mij wel op je schouder zetten hoor.) Ik tel tot drie en wanneer ik NU roep dan springen we samen, in verbeelding, gewoon ‘ergens’ heen, oké ?

1 – 2 – 3 – NU !

Veerle:
“Zie jij waar we zijn, Jopie ? Het is hier zo donker ! Tjonge, ik geloof dat we in een zwembad zijn beland en dat ze het licht hebben uitgedaan. Ik drijf in het nat. Hmm, maar waarom hebben we dan zo weinig plaats ? Zwembaden zijn toch groot ? Hee, waar zijn jullie ? Antwoord eens alsjeblieft ! Jullie hebben mij toch zeker niet alleen laten springen, hè…”

Jopie:
“Rustig maar Veerle, ik ben hier. Ik was een paar seconden lang met stomheid geslagen. Weet je waar ik denk dat we zijn ?”

Veerle:
“Nee, natuurlijk weet ik dat niet Jopie. En waar zit je eigenlijk ? Kom eens wat dichterbij zodat ik je kan voelen. Ik zie echt geen steek hierbinnen.”

Jopie:
“Volgens mij, lieve schat, zitten we in een baarmoeder. En waarom we elkaar niet kunnen voelen hè… Wel, mijn sprinkhanenbrein heeft daar maar één verklaring voor : onze spirits zijn samen in dezelfde baby beland. En ik ben redelijk zeker dat dat ook geldt voor de spirit van onze collega-avonturier die dit boekje leest en die met ons meegesprongen is.”

Veerle:
“Doe niet zo raar Jopie ! Zoiets belachelijks heb ik nog nooit gehoord. Maar ahum, ik moet toegeven, ik volg je gedachtengang en het VOELT eigenlijk wel aan als waar. Alleen… wat kan daar dan in godsnaam de bedoeling van zijn ?! Laat mij eens even rustig nadenken…”

“Denken, denken, maar lieve schatten toch, met denken zullen jullie dit grote mysterie niet ontrafelen !”

Veerle :
“Hé, wie spreekt daar ? Er is hier nog iemand Jopie ! We zijn met vier ! Het wordt hoe langer hoe vreemder !”

“Lieve schatten, ik ben de Oerbron van alle ZIJN. Nu je bent in mij, ben je in het Alomvattende. Daar zijn jullie één. Eén en dezelfde. Deze staat van Zijn bereik je enkel wanneer je alle begrijpen los kan laten en je durft over te geven aan je hart. Aan de Liefde.

Het voelt een beetje als in het water drijven. Vertrouwen dat je gedragen wordt. Door een magische, ongrijpbare essentie. Een essentie die Leven geeft.

Laat het willen controleren los. Wanneer je controleert of iets waar is of niet verlies je de magie en je contact met Mij.

Laat jullie drijven, lieve schatten, laat jullie drijven. Jullie dobberen nu in Bewust Zijn. Neem jullie tijd hiervoor. Geniet ervan hoe goed dit voelt. Geef je over. Geef je over en drijf… Zweef… Zweef in het ongrijpbare. Voel je verbondenheid met de sterren en planeten. In deze staat van zijn ervaar je dat je een kind van het Universum bent. Je BENT het Universum.

Verheug je in mij. Zoals ik mij verheug in jou. Wij zijn Eén. Ik stort mijn Aanwezigheid nu uit over en in jouw aardse Zelf. Adem mij diep in.

Drink mij in. Tot diep in jou. Adem en drink. Adem en drink mij.

Voel de lichtheid geboren worden. De vlam in jou is ontwaakt nu. Voed haar door vaak terug te keren naar deze plek in jezelf. De plek waar je éénheid ervaart met Mij en met alles dat is.

Ik Ben die Ik Ben. En zo is het goed.”

(Het licht gaat terug aan en iedereen zit weer in een apart lichaam)

Veerle:
“Whow, ik voel mij raarrrr zeg. Alsof ik héél ver weg ben geweest. Mijn hersenen lijken wel door elkaar geschud. Ik weet even niet meer wat boven en wat beneden is… Waar links is, en waar rechts…”

Jopie: “Zijn we niet gewoon in slaap gevallen, Veerle ? Ik voel mij alsof ik wakker word uit een diepe droom. Ik zou eigenlijk graag nog wat verderdromen en verderdrijven mmm… ”

Veerle:
“Ik ook Jopie, ik ook ! En weet je wat ik erg vreemd vind ? Het lijkt alsof ik die plek al veel langer ken. Ik kan mij alleen niet herinneren van waar. O, wacht, het ligt op het puntje van mijn… Nee ! Ik ben het vergeten. Jammer !”

Jopie:
“We zijn in elk geval terug opgedroogd. Of was het maar inbeelding dat we nat waren ? Eerlijk gezegd… ik snap er niks van. Maar ach, dat geeft ook niet. Het was een te gekke belevenis en meer hebben we niet nodig.

Veerle:
“Euh… méén je dat nu Jopie ?! Kan jij de onwaarschijnlijk intense ervaring die we net hadden zomaar loslaten? Ik niet hoor! Jij bent natuurlijk een dier. En ik een mens. En wij mensen zijn over het algemeen iets minder vlot in loslaten. Je gelooft het vast niet maar ik zou mijn hele spaarpot bieden om méér te weten te komen over hetgeen wij zonet ervaren hebben! En ik ben dan ook van plan om het tot op de bodem uit te spitten allemaal.”

Jopie: “Awel, bonne chance ! Volgens mij zei die stem nochtans luid en duidelijk dat je best alle begrijpen loslaat. Maar goed, als jij denkt het beter te weten…”

Er gaan twee volle weken voorbij en het leven van Jopie en Veerle gaat terug zijn gewone gangetje. Of toch niet ?!

Jopie, die voorheen – laat ons eerlijk zijn – niet bepaald een handige harry was wanneer het aankwam op smakelijke hapjes vangen, lijkt ineens alle geluk van de wereld aan zijn kant te hebben. Overal waar hij maar heenspringt, altijd is er wel een lekkernij in de buurt. En hij hoeft amper te wiebelen met zijn hoofd en hups, de buit is binnen.

Veerle, daarentegen, leeft al een paar dagen op aspirine. Jeeminee zeg, wat heeft ze een hoofdpijn ! Ze gaat er haast scheel van kijken. En toch, toch blijft ze verwoed de hele berg boeken doorspitten die ze geleend heeft uit de bibliotheek. Boeken waarvan ze denkt dat ze kunnen uitleggen wat het grote mysterie hun verteld en laten voelen heeft. Ze vergeet daarbij de hele wereld rondom haar. De mist in haar hoofd heeft er zelfs voor gezorgd dat ze haar vermogen om met Jopie te communiceren verloren is. En weet je, ze heeft het niet eens in de gaten ! Zo druk is ze met het lezen en doornemen van al die boeken. De stress die het zoeken naar antwoorden haar bezorgt tast daarbij ook nog eens langzaam maar zeker de vreugde in haar hart aan.

Oh, Veerle toch. Weet je dan niet dat wanneer Ware Vreugde dooft, je nooit of te nimmer Ware Antwoorden zal vinden op jouw vragen ?

Plotseling lijkt er iets te breken diep in Veerles geest. Terwijl haar vermoeide ogen automatisch de zoveelste pagina vol van nietszeggende gegevens doorscannen beseft onze avonturierster ineens dat ze vergeten is WAT ze eigenlijk aan het zoeken is en WAAROM. “O God, o God, mijn verstand heeft mij verlaten”, zucht ze berustend.

En dan hoort ze ineens de stem weer: “Het antwoord dat je zoekt vind je enkel in je hart.”

In een flits herinnert Veerle zich de vreugde die ze ervaren had samen met Jopie. Wat een geschenk was die sprinkhaan in haar leven zeg ! Ja, het was Jopie die haar terug had laten geloven in magie en in het Wonder van het Leven. Ze hadden samen zelfs een mysterie ontdekt…

“Oh ! Het grote mysterie !” Veerle herinnert zich weer woord voor woord wat de stem hun verteld had in het ogenschijnlijke zwembad. En ze glimlacht. Om zichzelf. “Dieren zijn zoveel wijzer dan mensen”, denkt ze. “Ze proberen niet te begrijpen wat niet begrepen kan worden. Als het grote mysterie begrepen zou willen worden, dan had het zichzelf wel begrijpelijk gemaakt ! Oké, tijd voor een andere aanpak !”

Veerles energie is teruggekeerd. De mist in haar hoofd is opgeklaard. Ze ziet nu helder dat wijsheid steeds de weg van de eenvoud bewandelt. Zo waren ze natuurlijk immers ook in de Oerbron beland : via een eenvoudig spelletje !

“Oké, spel is zeker een sleutelwoord dat mij kan helpen om terug te keren naar die zalige staat van zijn !” roept ze verblijd.

Jopie:
“En je verbonden voelen waarschijnlijk ook.” Vanuit het rommeltje boeken dat vóór Veerle op tafel ligt, springt daar opeens onze sprinkhaan weer tevoorschijn.

Veerle : “Heee, Jopie ! Wat fijn dat je er weer bent !”

Jopie : “Jahaaa, ik ben ook blij! Blij dat jij mij weer kan hóren wel te verstaan. Want wat heb jij twee weken doof zitten wezen zeg ! En ik wilde je echt zoveel vertellen. Maar goed, dat is voor straks – bedtime stories hihi.”

Veerle : “Oké, ik kijk er naar uit, lief schattig groentje!”

Jopie : “Euh, exxxxcuseer ! Wie is hier een groentje ? Als ik me niet vergis heb jij twee weken aan een stuk….”

Veerle : “Jaja, het is al goed. Ik weet het ! Ik weet het ! Laten we ons nu vooral concentreren op hoe het wél kan lukken.”

Jopie : “Goed hoor. Maar wat wil je dan precies laten lukken, als ik zo vrij mag zijn ?”

Veerle : “Wel… Geen idee. Maar er is iets. Iets waarvan ik voel dat het belangrijk is. We zijn natuurlijk ook niet voor niets op die mysterieuze plek beland hè. Er moet daar gewoon iets achter zitten.”

Jopie : “Huh, denk je dat we achter het ‘zwembad’ nog iets anders zullen vinden ? Een pot insecten of zo ?”

Veerle : “JOPIE, even serieus nu alsjeblieft ! Dat was een uitspraak en die moet je niet letterlijk nemen.”

Jopie : “Serieus ?? Serieus ! Ja, dat wisten we allemaal al hè, dat jij van serieus houdt !”

Jopie neemt met een grijns van hier tot ginder een zo potsierlijk mogelijke houding aan om zijn idee van serieus uit te beelden.

“Niet overdrijven hè, makker,” reageert Veerle geveinsd dreigend, “of er gebeuren ongelukken !”

Ze heeft deze zin nog maar net uitgesproken of Jopie struikelt – door plotselinge kramp overmand – over zijn eigen voelsprieten en rolt de tafel af recht in Veerles schoot. Even is het muisstil maar dan barsten ze allebei in een onbedaarlijke schaterlach uit.

En vanuit het niets is daar weer de stem:

“Vreugde heeft jullie opnieuw tot mij gebracht. Vreugde is waaruit jullie ontstonden en waarin jullie nog steeds één zijn met mij.

Waar jij naar op zoek bent, Veerle, is naar de herinnering van wie jij bent als deel van het Geheel.  En in de momenten dat je bewust bént in mij voel je dit helder.  In bewust één zijn met elkaar herinner je je wie je waarlijk bent en wat jouw doel op de aarde is.

Er zijn meerdere sleutels die toegang geven tot éénheidservaren en je vindt ze allemaal in je eigen hart.

We zijn nooit werkelijk van elkaar gescheiden. Onthoud dit. Niets is werkelijk van elkaar gescheiden. Scheiding bestaat enkel in de geest, niet in je gevoel. Zoals ik al eerder zei: met denken zullen jullie het Grote Mysterie dat IK BEN niet ontrafelen. Kom tot mij wanneer je oplossingen nodig hebt, maar kom in Gevoel.

Ik groet jullie en buig in diep respect voor jullie. Want jullie zijn mijn eigen creatie. Mijn kinderen.

Shalom, het Universum.”

Veerle: “Wooowww…. Het Universum !”  

Veerle en Jopie zijn een paar minuten stil. Ze genieten met gesloten ogen en een brede glimlach op hun gezicht na van de golven hemelse energie die de aanwezigheid van het grote mysterie in hun heeft opgewekt. Wanneer Veerle haar ogen uiteindelijk terug opent, vist ze Jopie voorzichtig op uit haar schoot en brengt hem ter hoogte van haar gezicht.

“Weet je wat ik ga doen, Jopie ?” fluistert ze zachtjes, bijna alsof ze iets heiligs gaat vertellen. “Ik ga een boekje schrijven. Ik voel mij daar opeens ontzettend toe geïnspireerd ! Merkwaardig. Maar héérlijk !”  Ze lijkt even weg te dromen en dan vervolgt ze als in trance: “Het boekje zal de Essentie aanraken, het Eén Zijn in Gevoel. Het zal vanzelf ontstaan. Vanzelf en in vreugde. Want vreugde is de sleutel die mensen kan openen voor het toelaten en het beleven van een Hogere Waarheid.” Deze laatste zin wordt bijna onhoorbaar uitgesproken, zo diep is Veerle verzonken in haar visioen.

Jopie is ondertussen vanuit Veerles geopende handen terug op de tafel gesprongen en bedenkt dankbaar hoe handig het is om te voelen wat iemand bedoelt, zonder het per se te horen. Zijn grasshopperoortjes kunnen de fluistertonen die zijn vriendin op dit moment voortbrengt immers echt niet aan.

Dan spat er ineens een druppel water uiteen recht voor Jopies neus. Jopie kijkt verbaasd omhoog en ziet dat Veerle zachtjes aan het huilen is.

“Jopie, ik ben zo gelukkig. Het lijkt wel alsof ik hier mijn hele leven lang op heb gewacht… op dit gevoel van mezelf vinden, van thuiskomen in mezelf. Het gevoel is zo onbeschrijfelijk heerlijk.”

Jopie heeft geen flauw idee wat ze allemaal bedoelt maar springt vanuit een oneindige tederheid die hij voelt opwellen in zijn hart terug in de schoot van zijn vriendin. Zijn enige verlangen is om er voor haar te ZIJN.. Nu. Op dit eigenste ogenblik.

Zo gaan 5 minuten voorbij… En nog eens 5 minuten.

Veerles tranen zijn ondertussen opgedroogd en haar linker mondhoek krult een heel klein beetje omhoog in een afwezige glimlach.

Er lijkt misschien niet veel te gebeuren in deze raadselachtige, bewegingloze stilte. Maar dat doet het wel ! Zie je de diepe regenboogkleuren die in de kamer rondwervelen ? Volg ze eens en kijk waar ze ontstaan…

Ja, ik weet het. Het is moeilijk om tegen de stroom in terug naar de Oorsprong te gaan. Je wilt nu vast gewoon ontspannen en je laten meedrijven op zo’n gekleurde vreugdegolf … net zoals Veerle doet.

Dat mag. Geniet maar even mee van de extase waarin onze avonturierster verzonken is. De extase van het intens vibrerende, oneindig zachte maar inspirerende regenbooglicht…

“Vreugde is de grootste creatieve kracht die er is !” klinkt het even later door de kamer.

“En ZO… IS het !!” Veerle springt op uit haar stoel. Laaiend enthousiast is ze! Jopie veert mee recht uit haar schoot, als een brandblokje aangestoken door het innerlijke vuur van zijn vriendin, ook al heeft hij er eigenlijk nog steeds geen idee van wat er eigenlijk aan het gebeuren is. Maar ach, hij was sowieso nooit een grote be-Grijper. Hij was altijd al een ‘hopper’, een vrolijke spring-in-’t-veld. Zijn speelkameraadje is in de wolken. Waarom zou hij moeten weten hoe ze daar geraakt is ?! Hij is blij genoeg om gewoon met haar mee te springen, waarheen ze ook gaat.

En Veerle? Veerle weet heel goed waarvan ze in de wolken is ! Ze heeft een stukje van het grote mysterie ontsluierd. Ze stráált, helemaal herboren dankzij de creatieve passie die door haar heenstroomt.

“Lieve Jopie, verzucht ze terwijl ze druk op zoek gaat naar een deftig leeg schrift om haar inspiratie en inzichten in vast te leggen. Jij bent mijn beste vriend ! Ik houd zo ontzettend veel van jou. Jammer dat je zo klein bent anders zou ik je vast de hele tijd willen knuffelen.”

Dan keert Veerle zich plotseling tot jou, lieve lezer, en vraagt met een twinkeling in haar ogen : “En jij, kan jij het ook voelen ? Want je bént uiteindelijk meegesprongen met ons ! Je hebt ervoor gekozen deel te nemen aan dit wonderbaarlijke avontuur. Welke boodschap heb jij mogen ontvangen in jouw contact met de Oerbron van waaruit we allemaal afkomstig zijn ?

En moest je hem nog niet voelen… Geen nood. Hij is er wel !

Hoe ik dat zo zeker weet ? Omdat ik erbij was natuurlijk, toen je hem ontvangen hebt.

Weet je, ik ben zo dankbaar dat je er bent! Net zoals ik dankbaar ben omdat Jopie er is. Jullie hebben mij zonder het te beseffen enorm geholpen om de sprong te wagen. De sprong in het onbekende, in het ongedefinieerde. Daarom draag ik mijn allereerste boekje – dat zodadelijk gaat ontstaan – en waarin ik de blijde boodschap zal delen die ik zelf mocht ontvangen van het grote mysterie op aan jullie. Vind je dat goed ?

Eigenlijk twijfel ik daar niet aan hoor, of je dat goed vindt. En ik twijfel er ook niet aan dat ik ooit, op een dag, de uitdrukking van jouw Inspiratie, jouw passie en jouw Vreugdegevoel zal tegenkomen. Ergens, zomaar ergens, op deze wonderbaarlijke aardbol.

Het ga je goed mijn vriend(in) !”

Vervolgens opent Veerle het dikste notitieblok dat ze heeft kunnen vinden en toegejuichd door Jopie – de sprinkhaan die graag af en toe boven het doordeweekse leventje uitspringt – begint ze te schrijven…

Ik hoop dat je hebt genoten van deze toch wel lange blog. Het schrijven ervan was een bijzondere ervaring en ook het herlezen brengt steeds een glimlach op mijn gezicht en een gevoel van AHA JA natuurlijk! 

Hoe was het voor jou? Ik hoor het graag in de comments hieronder 😀